Pocałunkiem mnie stworzyła…

Na początku nic nie było,
Tylko przestrzeń ciemna, pusta;
Wtem jej zielone błysły oczy
i różowe, świeże usta.
Od jej spojrzeń, od rumieńca
Zajaśniała świateł zorza,
A gdy pierwsze rzekła słowo,
Ziemia wyszła z głębi morza.
Gdy przebiegła ziemię wzrokiem
Śląc jej uśmiech, rój skrzydlaty
Wzleciał ptaków i motyli,
A spod ziemi wyszły kwiaty.
Lecz nie istniał jeszcze człowiek,
Tylko martwa gliny bryła;
Aż nareszcie swym płomiennym
Pocałunkiem – mnie stworzyła.
(…)
                                           Adam Asnyk

Bez Ciebie nie było by mnie. Nie takim jakim jestem teraz przy Tobie. Kocham Ciebie, Paulinko!
Komentarze

🙂 🙂 🙂 ehhh jakie to miłe jak ludzie się kochają. Super! tak trzymać

Wytrwałości w tej miłości! 🙂

swietnie sie czyta,milo sie oglada

Piękny portret 🙂

Życzę wszystkiego dobrego w rozwijaniu TEJ miłości 🙂

Dziękuję wszystkim za wsparcie naszej miłości 🙂 Pozdrawiam!

Hubert – gratuluje takiego uczucia. Nieskromnie powiem, że zazdrościć nie muszę, bo ja też nie wyobrażam sobie istnienia na tym świecie bez mojej Agi :))

Pozdrawiam

Wojtek, świat jest stworzony dla takich Miłosnych Wariatów 🙂

TWÓJ KOMENTARZ

Skomentuj edyta ćmikiewicz

IMIĘ I NAZWISKO
EMAIL
STRONA WWW
KOMENTARZ

następny post
Detektyw Kalinowski…
Zaczynam powolutku nadrabiać zaległości blogowe 🙂 Ślub Justyny i Wojtka przeżyłem bardzo mocno. Szczególnie dzień przed. Miałem tego dnia zadzwonić do Justyny z zapytaniem o [...]