Wyobraźnia płata figle…

Poznajcie Martę i Damiana. Podczas spotkania organizacyjnego z Damianem omawialiśmy kwestię pleneru. Damian nalegał, by plener odbył się tego samego dnia co ślub. Byłem zmartwiony, ponieważ w dzień ślubu jest tyle obowiązków i tak malutko czasu na cokolwiek, że plener zapowiadał się nie za bardzo. Wstępnie wytłumaczyłem, że taki szybki plener ma sporo wad. Prócz nie możności delikatnego pobrudzenia się i ogólnego dbania o wygląd dochodzi czas, a raczej jego ewidentny brak. Wszystko to sprawia, że młodzi na zdjęciach są zestresowani, sztywni i nie są sobą, a ja nienawidzę takich zdjęć 🙁 Na szczęście na tydzień przed godziną zero Damian zadzwonił do mnie i stwierdził, że wolą jednak plener innego dnia niż dzień ślubu. Uśmiechnąłem się sam do siebie. Dobrze się zapowiadało 🙂

Marta i Damian wspominali wciąż, że znają fajne miejsce z powalonym drzewem nad rzeką. Ja sobie to wyobraziłem jako malutką rzeczkę u dołu i niewielkie drzewko bez gałęzi łączące oba brzegi rzeki. Kiedy przyszedł czas na plener i zajechaliśmy na miejsce, zauważyłem, że się bardzo myliłem. Och, jakże bardzo się pomyliłem 🙂 Oczka mi się zaświeciły z radości, mózg zaczął pracować na pełnych obrotach, a zdjęcia poszły w ruch…

Istniało bardzo wielkie niebezpieczeństwo, że wpadnę do wody – głębokiej i lodowatej. Byłem przygotowany na takie ryzyko. Kurczę, dla takich zdjęć warto ryzykować! Wyjąłem wszystkie cenne przedmioty z kieszeni, a aparat byłem gotów w każdej chwili odrzucić w ramiona mojej kochanej żony. Na szczęście skończyło się tylko na obawach i fajnych zdjęciach 🙂